Kort haar!!

Laura is al maanden lang zeer actief en zeer gemotiveerd bezig met zelfstandigheidstraining. Ze wil álles zelf kunnen. Ook haar haar. Dat moest dan ook maar kort, vond ze. Dan zou ze het gemakkelijker zelf kunnen wassen én het hoefde dan niet meer te worden gevlochten. En zo ging zondag 29 november de schaar in heur lange haar. Het werd een plechtig moment, dat besefte iedereen die erbij was.

Handelsmerk
Laura’s lange haren zijn al tien jaar haar trots en handelsmerk. Tot net boven de billen, maar nooit los, áltijd in een of twee vlechten. Best lastig, want dat wassen en vlechten kan ze niet zelf. Sinds haar aanmelding voor een eigen studio bij de SIG, waar ze wat meer zelfstandig mag/kan wonen en leven, is ze erop gebrand zo veel mogelijk zelf te doen. Het team van haar huidige woongroep, een woonproject van ‘s-Heeren Loo, heeft haar zelfstandigheidstraining betrokken, stapsgewijs en effectief opgepakt. Complimenten voor de manier waarop de begeleiders dat doen en Laura’s zelfvertrouwen vergroten. . en inlevend bij; stapsgewijs en effectief.

‘Zat aan’
Hoewel die studio bij de SIG nog lang niet vrij komt – de wachtlijst is lang – vindt  Laura het toch – en voor ons tamelijk plotseling – nuttig en nodig haar haren te laten knippen. Tot op schouderlengte. Omdat ze dan dus zelf kan wassen en borstelen. Ze is vastbesloten. “Ik ben er zat aan”, zegt ze erbij.

Beautyochtend
De gelegenheid doet zich voor, als Kapsalon Ingrid in Vijfhuizen de ‘dames’ van Laura’s woongroep uitnodigt voor een beautyochtend. Om Laura te behoeden voor aanrakingen aan hals en gezicht (tactiele afweer!) verzoeken we als alternatief om haar haren te knippen, zoals Laura wil. De schaar mag erin, tot op haar schouders. Geen probleem, zegt de kapster. We overleggen via de mail, waarin ik ook wat bijzonderheden over Laura geef. De bejegening van Laura is mede daardoor absoluut top. Zó aardig, zó inlevend, echt super.
En ja, ach, dan is het dus zo ver en valt het voor Laura natuurlijk toch tegen. Het eerste half uur moet ze vooral huilen. Ter plekke, want onveilig,  zegt ze er niets over, maar naderhand, op haar kamer,  verklaart ze dat ze “erg zenuwachtig” was geweest. Het is potdorie ook niet niks, als je zó wordt gekortwiekt. Alle aanwezigen leven met haar mee, complimenteren haar en bemoeien zich ermee, wat Laura, hoe goed bedoeld ook, alleen maar nóg nerveuzer maakt. Ook de spiegel maakt haar onrustig; het scheelt als we haar verplaatsen met uitzicht op een witte muur. Ze blijft overigens vastberaden in haar beslissing. Het lange haar mag er écht áf.

Terwijl de vlecht wordt afgeknipt (gedoneerd aan de Nederlandse Haarstichting) worden ook Laura’s nagels gelakt. Ze kalmeert gaandeweg en zo mag – zo waar! – ook haar gezicht worden opgemaakt (oogschaduw, mascara, poeder op de wangen en lippenstift). En kijk, dan staat daar na afloop dus opeens een prachtige, jonge volwassen vrouw! Hulde aan kapster Natascha. En aan Laura, die het toch maar dééd en vervolgens serieus bang is dat ze haar op de dagbesteding niet zullen herkennen.

Geen grapjes
De belofte dat ik een mailtje naar de dagbesteding stuur met het  verzoek of men geen grappig bedoelde opmerkingen wil maken, zoals ‘hé, nieuwe collega?’ stelt haar gerust. En alles pakt natuurlijk goed uit. Laura krijgt louter complimenten. En een persoonlijk bedankje van de Haarstichting.