Jarig! 26 jaar!

Maanden tevoren al kijkt Laura uit naar haar verjaardag – 10 juli – en wát is ze trots dat ze 26 jaar wordt! “Dit meisje is geen kind, maar een jonge vrouw!” Citaat van Laura zelf. Trakteren op twee dagbestedingslocaties én op de woongroep. Cadeautjes? Lastig. Laura is niet kostenbewust en met alles blij, zolang ze maar krijgt wat er op haar verlanglijstje staat. Maar ze heeft nauwelijks wensen. De kunst is dus een haalbaar verlanglijstje op te stellen. Sturend dan maar.

Als ik on shopping iets zie, waarvan ik denk dat Laura daar blij van wordt, koop ik het. Daarna zet ik dat na zogenaamd open overleg met Laura als ‘wens’ op haar verlanglijstje; ze vindt het een goed idee en weet niet dat ik het al heb gekocht. Een omgekeerd proces, zeg maar: Laura krijgt op deze manier in elk geval wat op haar verlanglijstje staat. Dit jaar heeft ze echter ook een zelfbedachte wens: een roze koffer. In een onbewaakt ogenblik heeft ze er zelfs al eentje via bol.com uitgezocht en deze via mijn account in het virtuele winkelmandje geplaatst. Ze roept me er tijdig bij: ‘Kijk, díe wil ik.’

Laura krijgt haar roze koffer nog vóór haar verjaardag, zodat ze die kan gebruiken voor de bewonersvakantie van haar woongroep, in juni, een paar weken dus vóór haar verjaardag. Het is tevens de enige gelegenheid in het jaar dat ze die vurig gewenste koffer zal gebruiken. Om op haar echte verjaardag niet met lege handen te staan, kopen we divers Minnie Mouse-hebbedingetjes bij de Wibra, en een wekkerradio, waarover ze gelezen heeft en die daarmee plots een wens is geworden. Van zus Aafke krijgt ze een beschermhoes voor haar 3DS-apparaat – een wens op het verlanglijstje, dus blij! – en van broer Juri een bowlingcadeaubon voor het hele gezin, een extraatje buiten het verlanglijstje; bowlen is helemaal Laura’s ding.

Het wordt een superverjaardag! Laura krijgt alles wat op haar minieme verlanglijst staat –  en méér. En daarna gaan we met het hele gezin uit eten bij – intussen ook traditie – Het Zomerhuis in Wijk aan Zee. Met altijd weer bijzondere aandacht voor de jarige. Het vaste ‘kindercadeautje’ na afloop lijkt even aan Laura’s neus voorbij te gaan – tja, 26 jaar! – maar na behoedzaam overleg met de bediening mag ze toch iets uit de kindercadeaudoos uitzoeken. Het cadeautje zelf is eigenlijk niet eens zo belangrijk, het krijgen/hebben des te meer. Laura verstopt het speeltje bij thuiskomst op haar geheime, volgestouwde hebbedingenplek op haar kamer. En komt blij en zeer tevreden naar beneden. Ja, het was een topverjaardag!