Heur haar

“Mensen zien er verschillend uit”, vertelt Laura als ik heur haar was. “Ik heb een vleeskleur”, verklaart ze zich nader. “En jij ook.” Als we diezelfde middag in de snelbus naar Vijfhuizen zitten, wijst ze naar buiten en zegt:”Kijk, daar loopt een zwarthuid.”

Ik help Laura met het aantrekken van haar bh, nadat ik heur haar heb gewassen. Met de bandjes loop ik een beetje te hannesen. Erg handig ben ik niet met die dingen. “K*t ding”, verzucht ik zachtjes, maar Laura heeft het gehoord. “Je hoeft niet op mijn bh te schelden, hij zegt toch niks terug.”, reageert ze gevat.

Nadat ik heur haar heb gewassen, kijken Laura en ik uit het raam naar buiten. Het water komt met bakken uit de hemel. “Ga jij maar ergens anders regenen…. in een ver land”, waarschuwt Laura het weer. Ze bindt in en berustend vervolgt ze: “De regen zegt nooit iets terug.”

Als ik heur haar was, attendeert Laura me op één straal uit de douche die zijn eigen weg gaat en opzij tegen de muur klettert. “Die hoort er zeker niet bij”, zegt ze op serieuze toon. Ik heb er nooit zo bij stilgestaan, dat ook douchestralen soms graag alleen zijn.