Gesprekje met Laura, over als wij er ooit niet meer zijn:

Ooit zijn wij, haar ouders, er niet meer. Heikel onderwerp, zeker voor een eigen kind, dat ook nog eens niet in staat is dingen goed te begrijpen of in de tijd kan plaatsen. Min of meer per ongeluk komt het ter sprake. Laura moet ervan huilen, want dood, weet ze, betekent dat je er niet en nooit meer bent.
Een week later begint ze er weer over. Het volgende gesprekje ontspint zich:

‘Oud worden is niet erg, hoor. Als jullie maar lang leven. Wie zorgt er anders voor mij? De leiding?’
‘Nou, we zijn van plan nog lang te leven, hoor. En als wij er – over een heel lange tijd – niet meer zijn, heb je ook nog je broer Juri en je zus Aafke.’
‘Ja, dat is waar. Dat is gelukkig wel handig.’

Haar verjaardag is Laura’s jaarlijks hoogtepunt. Dat ze dan cadeautjes krijgt, is uiteraard onderdeel van de feestvreugde, maar ze vindt het vooral stoer dat ze dan een jaar ouder wordt. Als een begeleider zich wel eens vol medeleven ‘ach, kind toch‘ laat ontvallen, is het huis te klein. In tranen wijst Laura dan op zichzelf, met de woorden: ‘dit meisje is geen kind, maar een jonge vrouw’. Op 10 juli was het zover: Laura’s 25e verjaardag.  Voorwaar een jonge vrouw!

Lees meer over: Een jonge vrouw van 25

Een apéritiefje met knabbels, naar keuze soep of een slaatje, drie soorten pasta, als dessert ijs met toeters en bellen en tot besluit koffie, thee en bonbons. Zie daar het aangeklede driegangendiner, dat wij als ouders op maandag 17 maart verzorgden voor  team en bewoners van Laura’s woongroep De Zijweer in Vijfhuizen.  Het werd een zeer geslaagde avond.
Lees meer over: Etentje voor team en bewoners

Laura mag dan wel hardnekkig zwijgend door het leven (= woongroep, dagbesteding, buitenshuis) gaan, ze weet op ingenieuze en charmante wijze wel heel goed voor elkaar te krijgen wat ze graag wil en nodig heeft. Zakdoek – voor vijftien eurocent bij Zeeman verkrijgbaar – kwijt? Het team van de woongroep zet het hele huis ondersteboven om die katoenen snotlap te vinden. En als de begeleiders het al niet uit zichzelf doen, krijgen ze mij wel op hun dak. Of ze er wél even serieus werk van willen maken, ja? Te dwingend, want angst voor die boze moeder werd leidend, wat resulteerde in weerstand en een te voorzichtige benadering van Laura. Lees meer over: Afscheid van de fluwelen handschoen