“Zo koekenbakker”, roep ik tegen Laura als ik de badkamer binnen kom om heur haar te wassen. “Ja, je bent leuk hoor”, antwoordt ze met een uitgestreken gezicht. “Ja, je bent leuk”, herhaalt ze. “Maar niet heus”, voegt ze er aan toe. “Bovendien ben ik geen koekenbakker, ik ben een koekenbakster.”

Laura en ik zitten samen op de bank. Zojuist heb ik heur haar gewassen en nu knip ik haar nagels. We kijken naar buiten. Het stormt. ”Kijk, het regent bladeren”, wijs ik naar het groen, geel en rood van de bomen dat door de lucht zwermt. “Ga jij maar ergens anders waaien, in een ver land, zeg ik weleens tegen de wind”, merkt Laura op. “Maar de wind zegt nooit wat terug.”