“Noem je dat zingen?”, zegt Laura als ik tijdens het wassen van heur haar een liedje inzet.
“Ik noem dat schreeuwen.” Demonstratief doet ze de handen voor haar oren.
Laura is geen fan van mijn zangkwaliteiten.

Van de begeleiders van het werk, waar Laura onder meer appeltaarten bakt, begrijpen we dat ze een beetje afwezig was. Ze blijkt echter om onduidelijke redenen niet zo goed te horen. “Versta je me al weer een beetje”, vraag ik op nogal luide toon, als ik heur haar was. “Je moet niet zo schreeuwen”, antwoordt ze verontwaardigd. “Daar word ik doof van.”