Nieuwe bril

Het is hoog tijd Laura’s ogen weer eens te laten testen. Dat doen we bij opticien Paul Luyf, die ons hele gezin inmiddels in zijn klantenbestand heeft. Laura testen vraagt om creativiteit, omdat ze bij voorkeur non-verbaal communiceert. Een avontuur!
De optiek van Paul Luyf is als een buurthuis. De medewerkers kennen de klanten meestal al heel lang, veel klanten kennen elkaar en er is altijd verse koffie; de gezelligheid kent er geen tijd. Laura leest een boekje en bestudeert al vast de monturen aan de wand. Dan de ogentest. Laura wordt achter een machine gezet, Paul draait, schuift en wijst letters aan.  In eerste instantie benoemt Laura de letters vlot achter elkaar, maar als ze kleiner worden, blokkeert ze. Ik fungeer als tolk en zo komen we met z’n drieën een heel eind. Paul wordt met elke letter enthousiaster; hij meet jaarlijks tientallen (hoog)bejaarden in Albanië een (tweedehands) bril aan, maar een autistisch meisje testen, dat het liefst zwijgt, is een nieuwe uitdaging voor hem.
Als Laura moe wordt, oppert Paul dat ‘we’ de test maar moeten beperken tot de L en de H. Maar met Laura gehoor is niets mis en ze is ook niet gek’ die truc heeft ze meteen door.
Dan komen de schijfjes met minieme verschillen en Paul wil steeds weten: zie je hiermee beter of minder? Een klus voor Laura die kiezen per definitie moeilijk vindt. Haar lichaamstaal (schouders ophalen, korte stiltes) voegt een extra element toe: een vlot antwoord betekent ‘goed’, lichte twijfel ‘minder’.  Paul is er na een kwartier uit: Laura ziet stukken beter dan enkele jaren geleden.
Een montuur uitzoeken, ook zo wat, als je niet kunt kiezen en als het je eigenlijk ook niet zo veel uitmaakt. Paul zoekt een mooi rood exemplaar, met subtiele, gele randen uit. Stoer, volwassener ook dan het meisjesbrilletje waar Laura mee binnenkwam. Een paar dagen later halen we de bril op. Paul stelt de pootjes nog wat bij en adviseert Laura de bril niet tegen haar wimpers te zetten. Laura vindt het goed. IJdel is ze nooit geweest. ‘Je lijkt wel een secretaresse’, zegt pappa Jan bij thuiskomst. Hoewel Laura geen idee heeft wat een secretaresse is of doet, begrijpt ze dat het een compliment is. En daar is ze dan wél weer gevoelig voor.