Etentje voor team en bewoners

Een apéritiefje met knabbels, naar keuze soep of een slaatje, drie soorten pasta, als dessert ijs met toeters en bellen en tot besluit koffie, thee en bonbons. Zie daar het aangeklede driegangendiner, dat wij als ouders op maandag 17 maart verzorgden voor  team en bewoners van Laura’s woongroep De Zijweer in Vijfhuizen.  Het werd een zeer geslaagde avond.

De Zijweer vierde in december jl. haar tienjarig bestaan. Als cadeau gaven wij, ouders, een tegoedbon voor een compleet door ons verzorgd etentje voor team en bewoners. De ouders van huisgenoot Martijn stelden er hun keuken, huiskamer en terras voor open. Tevoren was er flink voorgekookt voor de bij elkaar achttien gasten. Op de avond zelf stonden we met zeven vrouwen (+ de heer des huizes) in de keuken en in de bediening. Leuk, gezellig, feestelijk en lekker.
Team en bewoners hadden hun eigen tafel; dat bleek een goed besluit: de medewerkers zien en spreken elkaar immers niet zo vaak in een  ontspannen sfeer, zonder verantwoordelijkheden voor de bewoners. En de bewoners vonden het ook wel leuk zo, zonder begeleiders die hen op de vingers keken.

Ik bemoei me niet te veel met Laura. Ik weet dat feestjes niet haar ding zijn, maar als ik daar te veel bij stilsta, ga ik haar te veel op haar nek zitten. Ik had gezorgd voor een relatief rustig hoekplekje, maar af en toe glurend, vroeg ik mij af of ze het nou wel of niet naar haar zin had. Ik neigde naar niet, maar hoe goed ken ik mijn dochter eigenlijk in dit soort onbekende, externe situaties? Begeleiders zeiden na afloop dat ze Laura toch echt met een grote glimlach hadden zien zitten. ‘Dus ja, ze had het zo te zien goed naar haar zin.’ Sociaal gewenst gedrag, is mijn eerste gedachte. Of is het projectie? Preoccupatie? Ben ik bevooroordeeld? Twijfel! Ik ben nota bene haar moeder, ik denk Laura te kennen, en toch kan ik deze avond niet bepalen hoe ze zich voelt.

Eigenlijk vind ik het wel prettig, dat Laura het weekend erna thuis vertelt dat ze het etentje ‘erg moeilijk‘ had gevonden, ‘met al dat lawaai‘. Noem het een bevestiging: ik blijk mijn dochters sociale geworstel tijdens het etentje wel degelijk goed gezien te hebben. Met haar brave, sociaal gewenste lach zet ze haar (professionele!) omgeving kennelijk toch steeds weer op het verkeerde been. Op één begeleidster na trouwens, die ziet dat het Laura op een gegeven moment even te veel wordt. Ze trekt een huilende Laura op schoot en oppert dat ze misschien kan helpen bij het serveren van het toetje. Vanaf dat moment is het goed. Ik zíe Laura opfleuren. Ze heeft een taak!
En joepie: daarna is er voor alle bewoners een chocolade paashaas! Die gaat ze verstoppen, in de geheime lade op haar kamer. Leer mij Laura kennen! Die paashaas ligt daar volgend jaar nog.