Spiegels, ijdelheid en leuke kleren

Laura houdt niet van spiegels. Ze is bang voor haar spiegelbeeld. Zo bezien is het maar goed dat ijdelheid haar vreemd is.
Het maakt haar in wezen niet uit wat ze draagt en of het bij elkaar past. Plaatsvervangend wil ik echter wél dat ze er leuk uitziet. Eerlijk gezegd ook, omdat ik vind dat verstandelijk gehandicapten er in hobbezakken, witte sokken en sandalen al gauw drie keer gehandicapter uitzien dan ze zijn.

Dus leg ik haar doordeweekse (dagbestedings)kleding in Blokker-boxen klaar. Elke werkdag een eigen box, met een eigen sticker: maandag, dinsdag etc., in de kast op haar kamer in de woongroep. Kleuren, prints en motiefjes heb ik pas een paar jaar geleden ingevoerd.
Dat gebeurde, nadat ik mezelf voor de zoveelste keer oprecht verrast hoorde zeggen: ‘Hé Laura, kijk: we zien er bijna hetzelfde uit!’ Haha, deed Laura, maar bij mij viel plots het muntje: altijd zwart en wit, met een steunkleurtje. Ik kleed mijn tienerdochter als een ouwe doos!Als verzachtende omstandigheden kan ik aanvoeren dat we geen van beiden een uitgesproken smaak hebben én allebei een voorkeur hebben voor kleren die lekker zitten. Het was niettemin voor mij een tamelijk gênant moment van zelfreflectie.

Roer om
Tijd om het roer om te gooien dus. Meer kleuren, een béétje hipper, met een vleugje veilige retro. Het kan Laura zelf nog steeds niet veel schelen. Maar wat ze wél heel erg leuk vindt, is dat ze sindsdien in haar omgeving veel complimenten over haar outfit krijgt. Dat is nog steeds geen ijdelheid, wel een gezonde behoefte aan positieve aandacht.