Update 2022-2023

Door omstandigheden heeft ‘LaatLauraLachen.nl’ lange tijd stil gelegen. Een korte update nu van de ups en downs van het afgelopen jaar. Om te beginnen natuurlijk het tragisch overlijden van haar geliefde vader, op 20 januari 2023. Dat heeft alles, terugkijkend op 2022, in een ander perspectief geplaatst. We zijn ons als achterblijvers aan het herpakken. Ook Laura.  Het jaar 2022 was vooral een fijn, rustig en harmonieus jaar. Alles ging goed. Met Laura, onze kinderen, ook onderling, en met ons, haar ouders. We vierden op 15 januari 2022 met ons vijven onze 50-jarige ‘verkering’, we zagen Laura groeien in haar ontwikkeling en zelfstandigheid (meer eigen initiatief, meer inleving/empathie, groei van haar probleemoplossend vermogen) en haar rust en tevredenheid op het appartement, waar ze in 2019 ging wonen, met begeleiding op maat van de SIG.

We vierden onze gezinstradities, zoals met Pasen (Paashaas in de tuin, met een brief met terugblik op het voorgaande jaar, eieren zoeken in de tuin/paasbrunch, ’s avonds aspergeschotel), het gezinsetentje in Wijk aan Zee voor Laura’s verjaardag, Sinterklaasavond en kerst.

Laura ging voor de 2e keer mee met een georganiseerde vakantie (met onbekende reisgenoten; ze praat dan de hele week niet, maar heeft het erg naar haar zin) en begon – op eigen initiatief – op een nieuwe dagbestedingsplek. Én ze leerde te communiceren via WhatsApp!

Broer en zus
Tijdens onze vakantie (= van haar ouders), al jaren in Tjerkwerd/Friesland, nemen zus Aafke en broer Juri de zorg voor en rond Laura over. In onderling overleg doen ze boodschappen met haar, lunchen ze samen en kijken zondagavond met haar een tv-quiz. Een enorme geruststelling voor Laura én voor ons. Omdat we niet ver weg zijn, zijn we stand-by. Wat gaat dit goed, al jaren!

Het grote feest
Hoogtepunt in 2022 is het grote feest eind augustus ter gelegenheid van ons 50-jarig samen zijn, van haar ouders dus. Tijdens dit feest leggen wij voor de 2e keer onze trouwbelofte af. Extra bijzonder is, dat dit wordt gedaan door de ambtenaar die in 1985 ook de ‘echte’ huwelijksvoltrekking deed en dat oude huisvriend Henk de ceremoniemeester is, zoals hij dat ook was tijdens de bruiloft in 1985. Er zullen zo’n 120 gasten komen, uit alle windstreken. Die drukte is de reden dat we denken dat het beter is als Laura er niet bij is; te veel prikkels, te veel mensen die iets tegen haar zeggen of iets aan haar vragen of haar – hoe liefdevol bedoeld ook -aanraken met een aai of arm om de schouder. Niet fijn voor iemand met tactiele afweer en ja, eerlijk gezegd ook plaatsvervangend stressvol voor mij als moeder. Maar Laura hoort alles, dus ook de gesprekken over het naderende feest en stelt vast dat ze ‘er dus niet bij hoort’. Hartbrekend. De oplossing pakt uiteindelijk geweldig uit: een begeleider van Laura’s woonproject brengt haar naar het feest en Laura’s vaste vrijwilligster Sonja haalt haar na twee uur op. Uiteindelijk leggen wij onze 2e trouwbelofte ceremonieel af met onze drie kinderen als onze nieuwe getuigen. Een gouden moment!

Ook het cadeau van de kinderen is zo speciaal: een collage van foto’s van vroeger en nu, in dezelfde situatie en kledingkleuren van toen en nu. Allemaal stiekem met elkaar georganiseerd tijdens onze vakantie, met dank aan Aafke. Laura moet tijdens het feest huilen als de fotocollage wordt onthuld, omdat alles van ‘vroeger’ te confronterend voor haar is. Ze wordt liefdevol getroost door wie op dat moment om haar heen staan.

Decemberdagen
Pappa Jan gaat eind 2022 hard achteruit. De feestdagen met het gezin in december zijn fijn, maar niet zo feestelijk en onbezorgd als andere jaren. De kinderen nemen veel taken over en zorgen samen voor een intieme gezinskerst. Ook de jaarwisseling met Laura is klein en intiem; Jan doet nog ‘gewoon’ mee met de traditionele oudejaarsavondspelletjes rond de eettafel.

Overlijden
In januari 2023 komt het slechte nieuws over Jans gezondheidsproblemen in een stroomversnelling. Op vrijdag 23 januari overlijdt hij. Zijn hart is ermee opgehouden. “Ja, dat gebeurt met oude harten”, zegt Laura later. Ze was die vrijdag dat het gebeurde – gelukkig – niet thuis. De dag erna halen we – Aafke en ik – haar op. Op advies van de begeleiding van haar woonproject draaien we er niet omheen en vertellen we het meteen. Het bericht, het begrijpen ervan, komt in fases bij Laura binnen. Op weg naar huis zegt ze: ‘Eerst waren we met z’n vijven, en nu dus met z’n vieren, maar dat is ook gezellig’. Maar de impact blijkt wel degelijk bij haar binnen te komen, als ze de volgende dag thuis in tranen naar beneden komt, met de vraag: ‘Maar wie knipt dan nu mijn  nageltjes?’ Het is in één vraag zó wat we allemaal voelen en nog niet kunnen bevatten: nooit meer (pappa) Jan!
Laura, Juri en Aafke blijven tot na de uitvaart  – tien dagen – thuis. We delen onze ontreddering met elkaar, op een heel bijzondere manier. De uitvaart is één en al ‘Jan’. We – ons gezin en zus Henny en broer Henk van Jan – steunen elkaar. Tijdens de condoleance na afloop schermen we Laura af  in de familiekamer, met haar vrijwilligster Sonja aan haar zijde.: Laura eet zes broodjes. “Ik zat eigenlijk wel een beetje vol”, zei ze na later. Ontroerend.

Impact
Zekerheid is wezenlijk voor Laura. Dat ze weet dat alles goed geregeld is. Daar zorgen we dan ook voor. Maar ze beseft wel degelijk de impact van het overlijden van pappa Jan: het niet en nooit meer. Ze heeft het verdriet in een laatje gestopt, maar het is wel bespreekbaar. En soms moet ze huilen. Gelukkig, want dan kunnen we haar troosten, omdat we het verdriet delen. We moeten allemaal zo vaak nog huilen.