Terug naar de woongroep

Na bijna vier coronamaanden thuis is Laura weer terug op haar appartement op de woongroep. Maar eerst was ze thuis nog even jarig.

Bepakt en bezakt, inclusief brok in de keel, hebben we Laura maandag 13 juli terug naar de woongroep gebracht. Ze kwam naar huis toen het nog winter(tijd) was, intussen is het zomer. Wat fijn dat we haar naar huis konden halen. En wat ging het goed. Met enige spanning wachten we nu af hoe haar terugkeer zal verlopen. Krijgt ze een terugslag? Ze ziet er tegenop, zo veel wordt duidelijk uit haar opmerking van een paar dagen geleden, dat het ‘niet leuk’ is ‘als je in de steek wordt gelaten’. Maar tot onze verrassing pakt ze op haar appartement meteen de draad op. “Alles is hier nog hetzelfde”, zegt ze met een opgelucht gezicht. Zoals het de ware autist betaamt, stapt ze naadloos van het ene wereldje in het andere.
We gaan deze week vaak bij haar langs en komend weekend is ze ook ‘gewoon’ weer bij ons thuis. Als ik op dag 3, na een gezamenlijk kopje koffie op haar balkon, vertrek en ’tot morgen’ zeg, vraagt ze: wat kom je dan eigenlijk doen? Meer bevestiging dat de terugkeer goed is, kan ik niet krijgen.

Vlak voor haar terugkeer vieren we eerst nog haar 31e verjaardag. Laura vindt haar verjaardag ‘de leukste dag van het jaar’. Datumgevoelig als ze is, telt ze na Pasen de dagen af. En ja, we máken het ook haar favoriete dag. Met slingers, leuke post, cadeaus en het traditionele gezinsetentje in Wijk aan Zee (Restaurant Sonnevanck). De ober brengt haar dessert met vuurwerk (en cadeautje) en zet een luid Lang Zal Ze Leve in, waarna het halve restaurant volgt. Een luid ‘Hiep Hiep Hoera’, van alle kanten. Feestelijker kan niet. Tot besluit de groepsfoto buiten. “En nu even gek doen”, zegt de eigenaar/instant fotograaf. Okay, doen we!

Verjaardagspost!

Dessert met vuurwerk

Familiefoto: doe ’s gek!